انواع مختلفی از شیلنگ آتش نشانی اتریشی به طور خاص برای خدمات آتش نشانی طراحی شده اند. شیلنگ هایی که برای عملکرد تحت فشار مثبت طراحی شده اند، شلنگ های تخلیه نامیده می شوند. آنها عبارتند از: شلنگ حمله، شیلنگ تامین، شلنگ رله، شیلنگ جنگلداری و شیلنگ تقویت کننده. شیلنگ هایی که برای عملکرد تحت فشار منفی طراحی شده اند، شلنگ مکش نامیده می شوند.
شیلنگ تحویل از سمت تحویل پمپ (خروجی) گذاشته می شود و آب عبوری از آن همیشه در فشاری بیشتر از فشار جو است. شیلنگ تحویل به دو دسته شیلنگ نفوذی و شلنگ غیر تراوش کننده تقسیم می شود.
شیلنگ پرکولاتور شلنگ نفوذی عمدتاً برای مبارزه با آتش سوزی جنگل استفاده می شود. تراوش آب از طریق شیلنگ از شیلنگ در برابر آسیب ناشی از افتادن اخگرهای درخشان بر روی آن یا قرار گرفتن شیلنگ روی زمین داغ محافظت می کند.
شیلنگ بدون تراوش در خدمات آتش نشانی عموماً از شیلنگ های بدون نفوذ برای انتقال آب استفاده می شود. شیلنگ غیر تراوش از یک ژاکت تقویت شده ساخته شده از نخ های پلی استر یا نایلون تشکیل شده است. این نوع شیلنگ دارای پوشش داخلی از لاستیک ولکانیزه است که توسط یک چسب به ژاکت ثابت شده است. استفاده از شیلنگ بدون نفوذ در کاربردهای خاص توصیه می شود، زیرا تلفات اصطکاک بسیار کمتر از شیلنگ های نفوذی خواهد بود.
شلنگ خط دار به 3 نوع تقسیم می شود:
نوع 1: شلنگ آستردار بدون عملیات ژاکت خارجی: چنین شلنگی مایع را به ژاکت تقویتی جذب می کند و پس از استفاده نیاز به خشک شدن دارد.
نوع 2: شلنگ روکش دار: این شیلنگ بیرونی نازک و الاستیک دارد که جذب مایع را به داخل ژاکت کاهش می دهد و ممکن است کمی مقاومت در برابر سایش را بهبود بخشد.
نوع 3: شیلنگ پوشش دار: شیلنگ پوشش دار دارای پوشش الاستیک ضخیم تری است که از جذب مایع جلوگیری می کند، اما بهبود قابل توجهی در مقاومت در برابر سایش و حرارت می دهد.
